Աղոթարան

Տու՜ր շնորհը, Տէ՜ր, որ մենք լեցուինք իմաստուն լռութիւնով, ինչպէս արցունքը կը լեցուի աչքերուն մէջ, եւ մենք չգիտենք խորութիւնը այդ արցունքին եւ կամ ինչպէս նոյն աչքերուն մէջ կը լեցուի խայտանքը ժպիտին, որուն արմատը նոյնպէս անծանօթ է մեզի:
Մենք կը տեսնենք հարսի մը պէս պճնուած ծառը միայն, որուն արմատը հողին մէջ է եւ լռութեան: ՈՒ մենք չենք զգար ցաւը պտկումին ու կոտտանքը հողին:
Ծովաճայի մը թռիչքէն աւելի չէ, երբ բանաստեղծը ճախրանքը կþունենայ լռութիւնը նուաճելու, մօտենալու, նմանելու արշալոյսին, որ կը բացուի անսահման լռութիւնով ու կը տարածուի բոլորին, բոլորին վրայ՝ օրհնութեան մը պէս, եւ որուն ծիսական գոյներուն մէջ կայ, Տէ՜ր, Քու իմաստութիւնը չափական:

ՀԱՄԱՍՏԵՂ

Մեկնաբանություններ